hüznün orospulukları

insan coğrafyasında hüzün duymanın çöldeki yalnızlığı yansıtması gereken anlarda dünyanın en yüksek dağına çıkmış ama kendi başına intihar etmeye korkuyormuşçasına insanı alt eden şımarıklıklarıdır.

"bugün gönlüm yine hüznün orospuluklarında gezdi.

telefonumdaki serbest anyonik maddeler geldi katyonuma yapıştı. hortlamışlar gibi dursalar da hayvan mezarlığına onları gömen benim.

gönülsüz bi gösterişle gökyüzünden yağan damlaları gözümle takip edip güzün artık bitmiş olması gerekliliğini yerleri ve gökleri yaratana onu pek de kızdırmadan kaş göz işaretleriyle anlatmaya çalışıyorum.

takmıyor. zaten ben de onu.

ringin iki çapraz köşesinde iki namağlup karşı karşıyayız. onun atacağı havlu pembe.

resmi internet sitelerinin kurumsal butonlarından hiçbişi elde edilmiyor. resmi olmayanlar ise neyi resmediyor bilemiyoruz?

bir sözlükte kendi sayfamı inşa ettim. bütün kelimeler oklarını bana fırlattılar. b ye bastım bi boka yaramayanlar düştü sözlükten.

yedi kez tavaf et çevremde. daha vücudumun etrafında dönmenden ve bana şiirler okumandan tatmin olmadım.

heykelimi dik. tapın bana. kitap yazıcam. her dile çevirt ve herkese okut anlamasalar da."

refahım/n için bu şart.

(bkz: hüzün pezevengi)